Mijn blog is eigenlijk niet echt een blog. En ik ben niet echt een blogger. Echte Bloggers schrijven iedere dag en iedereen leest mee over alles wat hen bezighoudt,  wat ze mooi vinden, knutselen, bakken of koken, wat er dagelijks voorbijkomt.

Ik schrijf hier hooguit één keer in de maand. Iedere keer anders. Over vakanties, nieuwe boeken-in-de-maak, lente in de lucht of 12 dames op de stoep. De enige rode draad ben ik zelf. Maar meer dan maandelijks kom ik er niet aan toe, er is zoveel anders dat voorgaat. Dus is dit eigenlijk niet echt een blog. Al zou ik dat graag wel willen.

Mijn Echte Blog ligt naast mijn bed. Een mooi notitieboekje waar ik iedere avond iets in schrijf, over dat wat ik wil onthouden van de voorbije dag.  * Lucy in haar roodgestreepte strandjurk, waarin ze net een gezellig vuurtorentje lijkt *  Pien die helpt met pannenkoeken bakken op de zoveelste regenachtige koude middag * twee zusjes die zo vrolijk spetteren in het grote bad * Ernst die thuis is en lekkere dingen kookt * thee bij oma * zondagochtend aan de zee * schommelen in de winterzon.

Af en toe blader ik terug om te lezen over die kleine dingen, die dagelijksheden waar ik geluk in vind. Ze helpen verdriet te verzachten, onbegrip te kalmeren, het leven te verkleinen op momenten dat dat soms even nodig is.

Ik heb dus wel een echte blog. Met maar één lezer. Een blog vol goeds, zo naast mijn bed. Aanrader.