Heel lang geleden – ik weet niet meer wanneer precies – schreef ik op over wie, als ik ooit/straks/later/misschien/wieweet een roman zou schrijven, dat verhaal dan zou gaan. Wie het zou zijn wist ik nog niet, om haar te leren kennen schreef ik op waar ze van houdt. Op zoek naar iets anders vond ik haar vanochtend terug, in een vergeten document:

* Ze houdt van de bloesem voor haar ouderlijk huis. Eerst als de roze, wollige wolken in de bomen en daarna als een donzen dekbed over het gras heen.

* Ze houdt van de zoete, zachte geur van perziken. De geur van zomer, van warm en zonder zorgen.

* Ze houdt van vochtige, schone was, net uit de machine, klaar om opgehangen te worden. Nattig en fris en schoon.

* Ze houdt van de geur van houtvuur, die in je kleren blijft hangen. De geur van voorbije avonden, van geborgenheid en buiten zijn.

* Ze houdt van de zee. Van haar onverstoorbare zijn. Van het zand, de ruimte en de horizon.

* Ze houdt van de avond. Van de rust en de overzichtelijkheid van de tijd.

* Ze houdt van thee, van pioenrozen, van opschrijfboekjes waar je vergeten dingen in terugvindt, schriften en pennen, van boeken, van kommetjes en mooie taartjes. Ze houdt van woorden.

* Ze houdt van baby’s die heel hard zuchten. Van kleine kinderen die lachen. Van het rotsvaste vertrouwen van een kinderhand in die van haar.

* Ze houdt van het Maria beeldje op de schouw met het kaarsje ervoor. Het maakte van haar huis ooit ook het zijne.

* Ze houdt van post en van niet meteen openmaken.

* Ze  houdt van hele dikke regendruppels. En van onweer als je binnenzit. Dat overdag de lichten aanmoeten omdat de lucht opeens zo donker wordt.

Zij, dat meisje. Ze lijkt misschien wel een beetje op mij…..