Zo maar een doordeweeks feestje, op woensdagmiddag tussen de lente-regendruppels door. Binnen hangen de slingers en ballonnen, staat de taart en scharrelt een piepklein blond meisje in een feestjurk tussen haar cadeautjes. Een pop, een poppenwagen en spulletjes voor in de keuken. Genoeg om mee te spelen voorlopig. Maar de taart is ook wel interessant. En de chipjes, zijn die al op? Even aan mama’s been plakken, dan krijg ik vast wel wat. O nee, eerst even dat strikje uit mijn haren trekken. Staat vast leuk bij deze jurk, maar zit wel een beetje in de weg. Hé, buiten in de tuin speelt mijn grote zus met mijn nieuwe bal! Dat gaat zomaar niet. Even gillen. Lief, ik krijg hem meteen terug. Weer even binnenspelen, met de ballonnen. Kijken of ik er nog eentje kan laten knallen. Pang! Hmmm ik ben toch best wel moe nu. Op schoot graag, de Gruffalo lezen graag. Nu graag. Het lukt. Nog een chipje? Lukt ook. Jarig zijn is leuk.

Twee jaar geleden werd ze geboren, op een warme maandagochtend in mei. Klein, fijn en eigenwijs. Inmiddels houdt ze van boekjes lezen, treinen kijken en tien keer achter elkaar op de roltrap gaan. Van spelen met haar grote zus, van knuffelen en van heel hard gillen als ze haar zin niet krijgt. Ze is nog steeds klein, fijn en zelfs vreselijk eigenwijs. En ze hoort bij ons. Meer dan genoeg reden voor zo’n doordeweeks feestje.