Ergens tussen de zonnebloemvelden en het water van de Loire staat een huisje met mintgroene luiken. Langs de weg ernaartoe groeien hele bruidsboeketten voor de pluk en in de beschutte tuin staan lavendelstruiken en witte en roze rozen in volle bloei. De rijpe bramen kunnen zo van de struik geproefd worden. Binnen hangt aan de slaapkamerdeur een vrolijk, blauw-geruit uiltje. Als je aan het touwtje bij zijn pootjes trekt, tingelt hij vrolijk over Kortjakje die bijna altijd ziek is. Pien valt al vier jaar in slaap met dat muziekje. Maar nu even niet. Want de uil hangt aan die Franse slaapkamerdeur en wij zijn al weer in Nederland. Ze knikt als we vertellen dat het wel goed komt. Die komt wel terug, weet ze, ofwel zelf gevlogen ofwel voorzien van een paar Franse postzegels.

Ze speelt gauw verder, want na een heerlijke week tussen de zonnebloemen logeren we nu in het fijne huis van mijn lieve zus, zwager en nichtjes. Hier voelt het als thuis en uit tegelijk. Vlakbij de zee, de wind waait altijd een beetje in de achtertuin waar twee o zo zachte konijntjes wonen. Zo verlengen we het vakantiegevoel moeiteloos, we fietsen in de zon, spelen met de konijntjes, waaien uit in het zand,  slapen tussen de middag en eten elke dag Nutella.

Na een jaar vol nieuw werk, nieuwe boeken, nieuwe plannen, voor-het-eerst-naar-school, nieuw-eten-en-dus-weer-vrolijk-en-gezond, genieten we nu extra van deze dagen die zomaar zonder plan voorbij glijden. Straks weer verder met al dat nieuws. Maar nu doen we even helemaal niets. Vive les vacances!