Ergens in de duinen, tussen ouderwetse badhuisjes met blauwe deuren en witte nummers, ligt een speeltuintje in het zand. Je kan er eindeloos schommelen, glijden en graven. Eindeloos blijven zitten, verborgen voor de rest van de wereld. We zijn er even, zomaar in de zon op maandagmorgen. In de verte horen we de golven, want beneden aan de houten trap ligt het strand, ligt de zee.

De golven klinken alsof het nog zomer is. Maar de lucht is lichter blauw en op de weg hier naartoe zagen we bomen in alle kleuren. Het is herfst, ergens tussen zomer en winter.  De dagen dat alles zachtjes verandert, van warm naar koud, van buiten naar binnen, de dagen ergens daar tussen in. Omdat alles altijd verandert.

Behalve hier, in de speeltuin bij de zee. De schommels zwaaien ook zachtjes heen en weer als er niemand is, als het te koud of te nat is. De golven klinken altijd alsof het zomer is, ook als de lucht grijs is en het strand verlaten. Alles verandert, maar sommige dingen niet. Misschien dat we er daarom wel zo vaak heen gaan.