In al mijn schriftjes schrijf ik losse regels. Al een week lang probeer ik de woorden te vinden voor die Franse vrijdagavond. Gewoon voor mezelf, schrijven zodat ik het beter begrijp. Maar het lukt niet goed. Ondertussen wordt het zeurende gevoel in mijn hart ingehaald door dagelijks leven. Alles gaat gewoon weer door. Maar ‘s avonds, als alles stil is, hoor ik het. Zachte ruis, onrust, verdriet.

We mailen naar onze mensen daar, ze mailen terug. Ze gaan goed, maar zijn niet meer hetzelfde. Het Parijs van toen wij er woonden, de straten van toen, zijn niet meer hetzelfde. Niet meer helemaal. Maar de gouden koepel van de Dome des Invalides glanst nog steeds in de ochtendzon, de zeilbootjes dobberen onverstoorbaar in de vijver van het Jardin du Luxembourg, de lichtjes van de Eiffeltoren branden weer. Ook nu, nu alles verandert.

Voor de zekerheid gaan we even kijken binnenkort. Even zijn waar we zo graag waren. Even terug naar Parijs. Want ook bij dit nieuwe Parijs willen we horen. Soms is liefde voor altijd, wat er ook gebeurt.