Er fietst een jongetje voorbij. Met luide stem  en lange uithalen zingt hij het Gloria, hij slingert met zijn fiets op de melodie.  Het is al donker, er is niemand op straat op de avond voordat de winter begint. Alleen hij en de wereld, alleen de wereld en hij.

En ik.

Als hij me ziet, stopt hij abrupt met zingen. Een betrapte glimlach verschijnt op zijn gezicht. Dan haalt hij diep adem en begint weer.

Glooooriaaaa.

Nog harder dan daarnet. Ik luister hoe de heldere klanken van zijn stem weerkaatsen tegen de stille huizen om ons heen. Ik luister en alles lijkt te vertragen. Alsof niet alleen ik, maar de hele wereld even tot stilstand komt en meeluistert naar dit lied, zo gezongen alsof er niemand luistert.

Ineens weet ik weer dat dát is hoe je moet zingen. Alsof er niemand luistert. Hoe je moet dansen, alsof er niemand kijkt. Hoe je moet leven, alsof je ertoe doet. Want dat doe je.

Als hij de hoek om is, blijf ik nog even staan. Steeds zachter klinkt zijn stem, het lied steeds verder weg. Er echoot een gloria in mijn oren, de huizen galmen nog wat na. Er fietste net een engel voorbij, een engel met een boodschap. Zomaar in de winternacht. Soms heb je geluk.