Stil zit ze naast me in de auto en kijkt naar buiten. Alleen haar vingers bewegen, op het ritme van de voorbij glijdende lichtjes gaan ze omhoog en omlaag. Ze telt lantaarnpalen. In haar hoofd raakt ze ze één voor één heel even aan. Iedere week dezelfde weg, iedere week evenveel vingers, evenveel lichtjes.

Ze wil precies weten hoeveel ze er ziet. Ze houdt van dingen die ze kan weten, dat drie keer drie negen is, dat het licht van de maan van de zon komt, dat ze in de lente jarig is en dat er dan altijd aardbeien zijn. Ze houdt van dingen die gewoon zo zijn, die verschuiven niet, veranderen nooit. Ze geven je moed, kalmeren je hart, houden je rechtop als alles misschien wankelt.

Als ik het even niet meer weet, kijk ik naar de maan en denk aan de zon. Ik denk aan drie keer drie is negen en droom van aardbeien in de lente. Ik tel de lichtjes onderweg naar huis. In haar handen zijn het er 54.