Acht jaar geleden trouwden we, met de zon warm, het zand zacht en de zee dichtbij. Met veel feest, zo veel liefde en sterretjes in het donker. Ernst en ik, met iedereen om ons heen, in de nazomer met de mooiste woorden, waaronder deze:

Ik steel van je,
of zal ik zeggen
dat ik leen.

je mist het niet.
jij plukt de dag
daar waar jij ligt.
je wijst de weg
met kruim.
je maakt het huis
blij bij de deur,
omhelst haast
het adres.
je veegt de aarde
uit ons bed,
zoekt mij
onder het laken,
ziet wie ik ben.
voorspelt geluk
baadt mij in rust.

zo heel jij mij
al jaren,
geneest mij
door te zijn.
jij spreekt de taal
die ik versta
hoort de seizoenen
in mijn stem,
aan mijn adem
wat ik denk.
jij kent de kunst
van nu en hier.
vandaar dat ik je
leen, nee spaar,
of beter nog: bewaar.

Zo heel jij mij van Bart Moeyaert.
uit: Gedichten voor gelukkige mensen