Pien danst op de muziek van het harmonie orkest in de muziektent. De zon schijnt, de eendjes zijn gevoerd en de appelsap is beloofd. Een gewone zondagmiddag. Waarop alles anders is. Want een eindje verderop, daar achter de schommels, ligt een klein zusje, te slapen in de wagen.

Het leven van drie, waar we zo aan gewend waren, veranderde ineens en voor altijd. We wisten dat het ging gebeuren en verheugden ons. Maar op wat, dat wisten we niet. En vooral, op wie? Een broertje, een zoon of toch dat zusje, zoals Pien altijd al beweerde. Inmiddels is het huis weer zachtjes aan roze gekleurd en glijden de dagen voorbij met melk, luiers en even bij Pien op schoot. We kunnen ons nauwelijks meer voorstellen dat het ooit anders was, dat ze hier ooit niet hoorde, ons kleine meisje Lucy.

Misschien is ze er dan altijd al wel een beetje geweest. In Ernst,  in Pien en in mij. Lucy maakt van ons vier en zo maakt ze alles anders. Groot Geluk.  En niet alleen op zondagmiddag.