Ergens op weg van Oegstgeest naar Leiden, daar wonen we. Het is postcode Leiden en dus wonen we in de stad. Maar wie de straat binnenrijdt, weet meteen dat dat eigenlijk niet waar is. Al hadden we het gewild, het leven is hier inderdaad niet zo stads. De bakker maakt hier geen reclame met huis-aan-huis flyers, maar hangt aan iedere deurknop een gezellig plastic tasje met daarin een versgebakken krentenbrood. Gewoon, zodat je op je gemak kunt proeven. Iedere laatste week van de maand rijdt er een ijscowagen door de straat, stapvoets, met een vrolijk melodietje dat veel te hard uit de luidsprekers schalt. In mijn verbeelding rennen de kinderen het huis uit om met hun hard gespaarde zakgeld dat overheerlijke ijsje van die zo lang verwachte  ijscoman te kunnen halen. Dat de wagen altijd na een tergend langzaam ritje onverrichter zake de hoek omslaat, doet er eigenlijk niet toe.

Op Koninginnedag is er een rommelmarkt waar de kinderen uit de buurt onderling hun speelgoed ruilen, op drie oktober maakt een aantal ijverige buurtgenoten grote pannen hutspot en schuift iedereen op straat aan met eigen stoel, mes en vork om gezamenlijk het ontzet van ‘onze stad’ te vieren. De geluiden van de kermis even verderop gieren een paar avonden door de achtertuinen en we voelen ons dan heel stads. Maar dat duurt maar even, dan keert de rust terug en komt de bakker weer langs met verse appeltaartjes voor de proef.

Het bevalt wel, dat dorpse onder stadse postcode. Het enige dat we  van onze vorige stad missen is de kinderboerderij, die tussen al het Amsterdams beton ingeklemd stond. Een modderige oase waar de kipjes onbevangen rondscharrelden en je de konijnen zelf mocht voeren. Hoe zou het daar met die konijnen gaan nu het kouder wordt? Met die kippen met sokjes van veren, de troep geitjes en met onze favoriet, de Californische kuifkwartel? Die moeten toch nu wel ergens lekker warm binnen zijn gezet om de winter te overleven? Gelukkig wonen we hier niet ver van een hertenfamilie, twee pauwen en toch ook wel aardig wat konijntjes. Niet zo leuk als die kuifkwartel, maar het kan er mee door en bovendien is hier een theehuis bij waar ze pannenkoeken bakken. Op zaterdagmiddag dus eerst even schommelen bij de hertjes en dan een pannenkoek met stroop eten.

Dat klinkt niet stads. En dat is het ook niet. We wonen tenslotte in die vijf straten tussen Oegstgeest en Leiden, waar dorp nog niet helemaal stad is geworden. Onze luchtbel aan het hertenkamp.