Ik moet weg. Er liggen lijstjes klaar met alles dat nog moet gebeuren. De bieb, de winkels, de laatste leesrapporten. Maar mijn hoofd zit vol decembergedachten, herinneringen aan dit jaar dat bijna voorbij is.

Ik denk aan de uren bij de zee, de zachte opgedroogde haren na het bad, de stilte na een drukke dag, dansen na het eten, het geschater om grapjes die alleen zij kunnen begrijpen. Aan schommelen in de storm, verjaardagstaarten, regen die ophoudt, aan eindeloos onderweg, plakhandjes in die van mij als ik eigenlijk moet huilen. Aan samen op de scooter, laarzen vol zand, aan met z’n vieren zingen in de auto, aan de winter die maar niet wil komen, aan onze schaduw, die ik zo vaak zie als we door de avondzon naar huis fietsen. Met z’n drieën op één fiets, terwijl er achterop eentje zingt en voorop eentje mee neuriet. Ik mag in het midden en breng ze thuis.

Zo was mijn jaar. En er was nog veel meer, natuurlijk was er nog heel veel meer. Dingen die veranderden, verschoven, begonnen of juist eindigden, goed of juist niet goed gingen, het leven weer net een andere kant op stuurden. Er was nog veel meer. Maar het zijn vooral deze dingen waar ik aan denk. Kleine, dagelijkse dingen die mijn leven tot mijn leven maken.

Ik moet weg, de andere lijstjes achterna. Maar misschien schijnt de zon vanmiddag wel heel even. Precies als we met z’n drieën naar huis fietsen.