Lente kriebels, opruimwoede. In plaats van te doen wat ik zou moeten doen, ruim ik de zolder op. Alles moet weg, dacht ik optimistisch toen ik er vanochtend aan begon. Maar inmiddels zit ik al urenlang tussen mijn leven dat uit allerlei dozen te voorschijn komt. De vulpen die ik zo mooi vond, de gloeibeestjes naast mijn bed, mijn bedelarmbandje en een speldje van parijs met een eiffeltorentje dat er nog steeds trouw aan bungelt. Bij elk toegangskaartje, elke rare broche, ieder doosje met prulletjes zie ik mezelf. De kleine Saar, dat meisje dat ik zo goed ken. Haar spullen, waarvan ik, als ik ze weer zie, weer precies weet waarom ze ze bewaarde.

Ik moet er van huilen, zomaar ineens. Misschien om alles dat voorbij gaat. Om de plakboeken, om de stapel schriftjes waarin ik leerde schrijven, de tekeningen van zweefmolens en kabouters die ik eindeloos leek te maken. Om het handschrift van mijn moeder, de briefjes van mijn zussen, het doosje dat ik van mijn vader kreeg, om de foto’s van vakanties die ik me ineens weer kan herinneren. Circuskaartjes, zwemabonnementen, zelfgemaakte boeken, dozen vol ansichtkaarten. Allemaal van mij, allemaal mijn leven.

Ik moet er van huilen, maar misschien niet omdat het voorbij is. Maar omdat ik het nog heb. Omdat ik in dat kleine meisje dat al die mooie spulletjes bewaarde, mezelf nog steeds herken. Ik gooi wel wat weg, ruim wel wat op. Maar niet alles, sommige dingen gaan gewoon terug in de dozen. Met dank aan mijn o zo lieve moeder, die het zo geduldig voor me bewaarde. Want die kleine Saar en al haar spulletjes, die wil ik af en toe wel weer tegenkomen op donderdagochtend.