Met zakken vol zand en schelpen komen we terug. Het zwijgende licht van de vuurtoren glijdt langs de binnenkant van onze ogen als we slapen. In de verte klinken kinderstemmen, paardenhoeven, gegiechel in de nacht.

In onze slapende hoofden wapperen kleurige vliegerstrepen in de lucht, verdwijnen schepen in de mist op zee. Blote benen rennen door het water, een baby slaapt in de wind, er schijnt een rode zon op paden vol zand.

In onze dromen ademen we op het ritme van de wind, altijd de wind, overal wind. Het duingras wuift ons na, uit, er klappert een hekje, het hekje van het huisje waar we niet langer zijn.

We slapen, overal is de zee. We slapen en zijn op het eiland.