Morgenavond is het boekennacht in Amsterdam. Het thema is geluk. Hier een beetje dinsdagmiddag-geluk, op weg naar de brievenbus:

Jas aan, schoenen aan. Even lekker goed op stampen en binnen alvast even twee rondjes door de kamer rennen. Fiets mee? Of kar mee? Fiets dit keer. Linksom of rechtsom? Links liggen meer losse steentjes voor het verzamelen. Links dus. Ho stop, een takje! Even mee spelen. Stok niet mee? Dag stok! Stukje fietsen. Stukje fiets duwen. Steentjes! Eentje in elke zak. Maar welke dan? Even fietsen weer. Ha, een auto. Hallo! Hallo meneer! Even rennen. Terugrennen, fiets mee nu. Poes! Dag poes! Poes aaien? Oe, toch wel eng. Fietsen maar dan. Bocht om. Niet de kant die mama op wil, deze kant is veel leuker. En zijn de schommels niet gewoon rechtdoor? Even gillen om de schommel. Niet gelukt. Dan maar fietsen. Of even rennen. Mooie voordeur! En daar, de huisjes voor de auto’s (=garages). Auto in? O nee, niet zo maar op straat stappen. Hé steentjes! En zand! Steentjes laten liggen? Voor een ander kindje. Oké. Maar zand betekent graafmachine. Ja, daar!! Oeh, graafmachine. Grote wielen! Zwaaien naar de graafmachine. Nog even kijken. En nog even. Dag graafmachine! Even racen op de fiets. Ah, daar is de brievenbus al. Hé, veel te hoog, past niet, zo kan ik er niet bij, ik wil zelf de brieven erin doen. Zelf! Oh, mama tilt me op! Nog een keer! En nog een keer! Dag brief! En nu gauw achter die graafmachine aan. Mmm, die is al weg. Maar daar ligt een hoopje keitjes, kan ik wel even naartoe rennen. Fiets even laten staan. Mama, kom!

Dat was de heenweg.

Drie kwartier doen we er ongeveer over, die vijftig meter naar de brievenbus. Een tochtje boordevol geluk. Want het geluk ligt op straat, als je maar goed om je heen kijkt. Geluk in kleine dingen. En voor ons, geluk in kleine Pien.