Het gras is te groen en te lang. Zo lang, dat de grasmaaier er verstrikt in raakt en ik met een enorme schaar ons spiksplinternieuwe gazonnetje sprietje voor sprietje moet kortwieken. Tijdens het monotone geknip dwalen mijn gedachten af naar de zomer die zo goed als voorbij is. De zomer waarin Pien zelf leerde schommelen, we altijd wel een slipper kwijt waren en het in sommige weken iedere dag even onweerde. Maar bovenal de zomer waarin we Lucy beter zagen worden, elke dag meer kleur, meer energie, meer Lucy.

Het was de zomer waarin we glutenvrije koekjes leerden bakken, bananenbrood maakten en op zoek gingen naar glutenvrije alternatieven. De zomer waarin we elke dag meer leerden over hoe het allemaal moet, zo’n glutenvrij bestaan. Het was de zomer dat alles anders werd.

Vanuit de tuin kijk ik naar binnen, waar twee elfjes schaterend door de kamer vliegen en het naar versgebakken brood ruikt. Glutenvrij brood. Buiten hangt de herfst al in de lucht. Dag zomer, waarin we groene maar vooral glutenvrije vingers kregen. We zijn er o zo blij mee.