Door de ochtendmist klinkt getoeter. Bij het hek van ons huis met de gele luiken stopt de auto van madame Charlottine. Iedere dag rijdt ze de slingerende wegen tussen de weilanden en akkers af om stokbrood en croissantjes te bezorgen. Het raam aan de bijrijderskant wordt opengedraaid, op de stoel ligt de verse voorraad opgestapeld tot boven het dashboard. Pien kiest een baguette, een croissantje en wat pains au chocolat en rent in haar pyjama weer naar binnen. Tijd voor het ontbijt.

Binnen brandt de houtkachel, spelen we huisjeboompjebeestje, win ik met sjoelen (!) en pruttelt de stoofschotel de hele dag op het fornuis. We bakken perzikpruimentaart, zoeken kastanjes en gekleurde blaadjes, dwalen over de verlaten wegen en dorpspleinen om ons heen. De lucht ruikt fris, naar naderende kou, naar appeltjes en omgewoelde aarde. In de verte rijdt een tractor, onderweg oude huizen met vergeten verhalen, telefoonpalen met vogeltjes op de lijnen, de kerk waar alleen wij een kaarsje branden.

We vieren de herfst in Noord Frankrijk, verdwijnen voor een paar dagen in dit andere leven en het glooiende landschap. Aan het einde van de middag zijn de zonnestralen van goud. We gaan terug naar binnen, naar de kachel, naar de stoof, naar de uren die hier voorbijgaan zonder dat we het merken. In de nacht is het pikzwart en o zo stil. En morgen begint de dag weer met mist. Getoeter. Vers stokbrood.

Wachten op de bakker…