Ik heb heel veel schelpen, dus ik heb heel veel zee. Dat zachte ruisen in mijn oor, het zijn de golven die ik hoor. Ik heb een schelp in iedere zak, de zee gaat altijd mee.

Het is net als met een kusje, op je hoofd tegen verdriet. De pijn verdwijnt, het gaat wel weer, dat lukt een pleister niet. Of als een kaarsje dat je brandt, voor iemand die je mist. Die is ineens even dichtbij, alsof de dood zich heeft vergist.

Misschien is het allemaal niet echt, maar wie zegt dat dat niet mag? In je hart kan alles. Anders is een grijze dag gewoon een grijze dag.