Ik wist niet dat je kon huilen om een gebouw. Om zoveel vuur, rook, om de stenen die het niet meer hielden en instortten, ik wist niet dat ik zou moeten huilen om de Notre Dame. In de tijd dat we in Parijs woonden, zijn we er nooit in geweest, het is altijd zo druk op het plein aan de voorkant, we liepen liever langs de achterkant om de Seine over te steken. Daar dwaalden we langs de kades en zaten we op de bankjes onder de bomen en dan deden we niets, alleen maar kijken en zitten, zitten en kijken want dat was wat we daar deden.

We gingen niet naar het Louvre, vergaten de Tuilerieen en onze Maria waar we soms een kaarsje brandden, stond niet in die grote drukke Notre Dame. Maar ze was er wel, die grote kathedraal, ze stond er altijd met die twee grote torens, kaarsrecht door de eeuwen heen, al die eindeloze tijd waar wij ook ooit even bij hoorden. Ze was er wel en gisteravond leek dat ineens voorbij. We zaten, we keken en dat was alles wat we deden.