Ik zie twee fietsjes in de voortuin, de oranje crêpe-papier (?) wappert aan het stuur en in een van de mandjes ligt een vergeten barbie-schoentje. Binnen zitten twee meisjes vlaflip te eten en ondertussen te bedenken wat er het leukste was vandaag, Koningsdag. Pien zet met stip op nummer één de vlaggetjes op haar wangen, daar verheugde ze zich tenslotte al dagen op en ze mogen er echt niet meer af. Lucy kiest voor de trampoline, de oranje nagellak en toch ook de barbie met het veel te lange haar die we op de rommelmarkt op het Rozenpleintje achter ons huis op de kop tikten. Alledrie op nummer één, dat mag gewoon.

Als ze niet een ding zouden noemen, maar een heel lijstje zouden maken, zou die vlaflip er ook zeker op staan, rondjes draaien en dat je jurk dan zo mooi mee beweegt, het koekje met het hartje erop, vleugels die glinsteren, achterstevoren van de glijbaan, keihard fietsen met je vriendjes uit de buurt – wat maken die zijwieltjes nou uit – of eindeloos springen op de trampoline als alle grote kinderen er eindelijk af zijn. Samen verstoppertje spelen, meezingen met Anna en Elsa en Pim en Pom, popcorn eten en op je blote voeten even op straat mogen. Schateren van het lachen. Stralende blauwe ogen. Want zo veel dingen zijn zo leuk.

Soms hol ik er achteraan, snap ik er even niets van, maar af en toe zie ik wat zij zien, zie ik die mooi glinsterende kralen aan je eigengemaakte armband, je eigen bord bij het grote ontbijt op school, verven met je vingers en oma helpen met harken van het pas gemaaide gras. Dan zie ik de puzzel die lukt, de lego die je ineens kan bouwen, de ‘twee’ die je kan schrijven.

Soms zie ik de maan overdag aan de hemel staan. Omdat Lucy omhoog wijst.