Op de laatste middag van dit jaar lig je even naast me te slapen. Je speelt al de hele week alsof je 7, 8 en 9 tegelijk bent, net als je nichten en je neef hier in ons familie-vakantie-huis. Je gaat te laat naar bed en bent te vroeg weer wakker. Je geniet. Maar je gezichtje wordt steeds bleker en je wangen steeds roder. Op de laatste middag van dit jaar waarin je voor het eerst fietste zonder zijwieltjes, op ballet, zwemles en naar groep 2 ging, jarig was in Zwitserland en speelde in de Deense zee, in de laatste zonnestralen van dat jaar lig jij naast me te slapen.

Mooi uitzicht. Want 5 is al heel groot in jouw ogen, maar piepklein in mijn hart.