In de auto op weg terug naar huis moet ze huilen. Afscheid nemen van fijne dagen, van tijd, maakt haar verdrietig. Geluidloos glijden de tranen over haar zachte wangen, verdriet om de dingen die voorbij gaan.

Ik troost haar en denk aan alle dagen die ik had willen houden, aan al die verstreken tijd. Voorbije dagen, verloren namen, al ben je ze niet kwijt. Ze zitten in de wind die van zee komt, in verse sneeuw die kraakt onder je voeten. In zeesterren en zandkastelen, in het winterkoninkje in de tuin, in vergeten liedjes die opeens op de radio zijn. Ze zitten in de avondzon, in de mist en de verkleurde confetti onder de kast. Ze liggen op de bospaadjes waar we renden, in de verhalen die we samen lazen en in de verre landen waar we ooit waren. Dingen die voorbij gaan vind je overal terug.

Dat vertel ik haar. Dat alles waar ze nu om huilt, voor altijd in haar hart zit. Ze kan er dus altijd bij. Ze lacht, door haar tranen heen. Buiten komt de wind van zee.