Een van de leukste en onverwachte dingen bij het verschijnen van mijn boek is dat Pien en Lucy nu zelf alles kunnen lezen en dat ook heel vaak doen. Ze zoeken zichzelf in de verhalen, willen eruit voorlezen, verzamelen overal zachte dingen en denken mee over mooie titels en nieuwe gedichten. Nikki houdt het bij voorgelezen worden en als ze ergens mijn boek ziet liggen, zegt ze tevreden: ‘mama, jouw boek. Echt heel mooi.’ Betere recensies bestaan er niet.

Het komt ook door het ontwerp dat ze het vaak oppakken en lezen. Het voelt zo zacht, het bladert zo makkelijk, het leest zo fijn. Ontwerper Leentje deed dat, zij zorgde voor de zachtheid die je echt kan voelen. En Leentje deed nog iets, de oplettende lezer heeft dat misschien wel gezien. Ze maakte alle tekst (het colofon, de bedankpagina) rondom de gedichten rood en de gedichten zelf hebben zwarte letters. Het was Leentje die ervoor koos om de drie namen die ik voorin het boek wilde zetten niet in het rood maar in het zwart te laten drukken.

Leentje deed dat. Ze maakte van mijn drie lievelingsnamen mijn beste gedicht.