Op reis branden we kaarsjes. Bij Maria, bij Sint Anne of Padre Pio. In afgelegen kerkjes bij een verlaten, afgebladderde heilige of in hele grote Godshuizen, waar tientallen opgepoetste beelden ieder hun eigen nis hebben. We branden kaarsjes voor wie en wat er in ons hart zit, voor het zweempje zegen en de rust die dan heel even overneemt.

Bij de Maria in een van de kerkjes waar we ooit binnendwaalden, lag een schrift met een pen,  als een soort gastenboek aan de voeten van de Heilige Maagd. Volgeschreven met berichtjes en bedankjes, met korte levensverhalen, met diepste wensen, verdriet en zorgen. Maar bovenal vol met liefde, zo veel liefde en vertrouwen in die heilige dame die zo eenzaam de ruimte van de kerk in tuurde.

Wij hadden ons kaarsje al aangestoken, ergens in een donker hoekje bij onze eigen heilige. Maar zo veel liefde in dat beduimelde schoolschrift, daar hoorde nog een kaarsje bij. En die brandden we, voor al die wensen in dat schrift. Voor al die mensen die hier ook hadden gestaan en hun hart heel even bij hun Maria hadden neergelegd. Dat ene extra kaarsje maakt misschien net het verschil.