Het is uitverkoop. Bij het schap met chocoladeletters – 25% korting op het hele alfabet- staat een mevrouw met de letter R in haar handen. Een R van pure chocolade. Ze staart naar de verpakking. Boodschapende mensen haasten zich langs haar heen, wringen zich een weg naar de kassa. Zij is de stilte in de kolkende zaterdagmiddagmassa.  Aan haar voeten staat een leeg winkelmandje, in de zak van haar nette jas zit vast een boodschappenlijstje. Maar ze blijft maar kijken naar de letter in haar handen.

Alsof ze zomaar tijdens de dagelijkse dingen overvallen is, door het begin van de naam van iemand waar ze van houdt. Iemand die ze mist. Alsof diegene ineens heel dichtbij is, nu ze zijn voorletter vast kan houden. Zomaar ineens. Ze staat stil en houdt vast alsof ze nooit meer los wil laten.

Ik sta ook stil en kijk naar haar, daar bij dat rommelige schap met al die letters. Losse letters in de uitverkoop. Letters die namen vormen, de namen van mensen van wie we houden. Namen van mensen die we missen, wiens gezichten misschien zachtjes vervagen maar wiens naam we nooit vergeten, we hardop kunnen blijven zeggen. Namen gemaakt van losse letters, zodat we altijd kunnen benoemen van wie we houden en wie we zijn.

Thuis moet ik steeds aan haar denken, aan die stille mevrouw en de letter in haar handen. De R van pure chocolade, om nooit meer los te laten.