Het allereerste zaadje voor mijn boek over Parijs werd gezaaid op onze huwelijksreis in Portugal. Vers getrouwd  zaten we daar overal op bankjes in willekeurige parken. Hand in hand, als een bejaard echtpaartje, wat we later hopen te zijn. Te lezen, te lunchen of gewoon te kijken, te kijken naar de Portugezen in hun dagelijkse bestaan. Ze kwamen allemaal voorbij, de mensen zonder haast, de mensen met, puberportugezen, jonge ouders met kleine babies of drukke kleuters, iedereen die ergens op weg naartoe was. We zagen ze allemaal en hadden het gevoel dat we er zo een beetje bij hoorden, daar op ons bankje in het park.

In Parijs zaten we ook vaak op bankjes onderweg, maar vooral veel op de stoelen in onze achtertuin – Jardin du Luxembourg. Tout Paris kwam er voorbij. En wij hadden alle tijd om naar ze te kijken, want we bleven geen twee weken, maar anderhalf jaar. We zagen de bomen groen worden in de lente, we voelden de zomerse hitte, zagen de stad leeglopen in augustus en in september weer volstromen. De blaadjes werden rood en vielen en daarna zagen we overal in de stad de feestlichtjes aangaan. We keken niet
meer alleen, we hoorden erbij, de stad was van ons. En helemaal toen onze Pien werd geboren en we zelf ook die jonge ouders met nieuwe kinderwagen waren, die voorzichtig en o zo trots het eerste ommetje in het park maakten.

Niet lang na dat eerste ommetje vertrokken we. Maar Parijs namen we mee, die  Franse stad zit in ons Hollandse hart. We hoeven niet meer daar op een bankje te zitten om te weten hoe het er is, hoe het er voelt en hoe het er morgen zal zijn. Op die bankjes ontstonden de verhalen over de stad, de verhalen voor het boek over Parijs. Dat boek is nu bijna, bijna echt af. Ons Parijs zit erin, voor iedereen te lees. Ernst is trots en ik ben blij.

En een heel, heel klein beetje verdrietig. Omdat ik nu écht van dat Parijse bankje af moet komen en de stad moet laten voor wat ze voor ons is geweest. Dat mag ook wel, we zijn al een jaar terug. Maar stiekem was het heerlijk om verplicht die Parijse straten in mijn hoofd door te blijven lopen om de boel af te schrijven. En het is helemaal heerlijk dat die verhalen mét waanzinnig mooie foto’s half januari in de winkel liggen. Door en door Parijs, ons Parijs voor iedereen!