Naast mijn bureau op zolder staat een doos vol boeken. De een nog mooier dan de andere, terwijl ze allemaal hetzelfde zijn. Op de koudste, witste winterdag van het jaar vierden we er een feestje voor in de boekhandel hier om de hoek, met macarons, champagne en een klein meisje in een jurk vol Eiffeltorens. Vlak daarvoor vertrok ik met een paar journalisten voor een dag in de trein heen-en-weer naar Parijs, om ze mee te nemen naar daar waar het boek over vertelt. Tussen de regenbuien door fietsten we door kleine straatjes en langs de Seine, we gingen natuurlijk even naar de markt en aten taartjes met rozenblaadjes en verse frambozen. We deden door&door Parijs.

Er wordt over geschreven in de bladen en kranten, zelfs bij de Belgse buren, er zijn wedstrijden waarbij je het boek kan winnen en mooie blogs die er uitgebreid aandacht aan besteden. Het staat nu vast ook bij mensen in de boekenkast die ik helemaal niet ken. Een wonderlijk idee, dat mijn verhalen bij zomaar-mensen in de tas kunnen zitten. En dat ‘ze’ ze nog nog mooi vinden ook. Wonderlijk, maar vooral heel leuk en bijzonder.

Ondertussen liggen er nieuwe boeken te wachten, we gingen naar Milaan voor eerste inspiratie. Het was er vooral Heel Koud, dus we zagen veel dames in vast hele warme bontjassen, hondjes met vestjes aan, maar ook mooi opgedofte politieagenten die lekker stonden te windowshoppen tijdens de uitverkoop en Ferrari’s die driedubbel geparkeerd stonden, maar toch geen boete zouden krijgen want het zijn tenslotte Ferrari’s. Is dat door&door Milaan? Het is in ieder geval een mooi begin.

Terug in Leiden wachten we op de lente, die ergens achter die grijze luchten moet hangen. Er zit nog geen vers blaadje aan de bomen, maar de vogels fluiten elke dag al een beetje harder. Tijd voor nieuw, voor de ramen en de jassen open. Tijd voor verse boeken en straks, in mei, tijd voor een nieuw mens erbij. Laat die lente maar komen.