Het podium met de zware rode gordijnen, de houten vloeren en de privé loges doen denken aan een nachtclub in het Barcelona van de jaren twintig, alleen dan zonder de sigarettenrook. Er staat een blonde schone te zingen, begeleid door een band vol keurige mannen. In het dagelijks leven tandarts, notaris en advocaat, de zangeres gaat morgen weer aan de slag in haar eigen apotheek verderop in de stad. Het is afgeladen vol, heel upperclass Barcelona is gekomen om te dansen en te drinken op deze benefietavond voor genodigden. Een avond voor ons-kent-ons, alleen via via kom je binnen. En wij zijn erbij. Meer door&door Barcelona wordt het niet.

Van die stad-op-stand fietsen we de berg af, door de middeleeuwse steegjes om in te verdwalen, langs het strand in de zon, de gitaarspelers op straat en terug de berg op, voorbij de vele gekleurde gebouwen met de sierlijke smeedijzeren balkonnetjes waar de Catalaanse vlaggen trots overheen wapperen. We willen roeien in de vijver van het stadspark bij de grote oude kas, flaneren langs de mandarijn- en palmbomen, ochtendkoffie drinken aan elk klein barretje, slenteren over de overdekte markten in iedere buurt, een kaarsje branden in de kerk aan de zee, met blote voeten in het zand naar de stad kijken, die er zo uitnodigend bij ligt. We moeten nog naar het lunapark, naar de tuinen aan de andere kant van de berg, picknicken tussen de zondagse families, zwemmen in het Olympische zwembad, cava drinken met al die mensen die ons zo veel over hun geliefde stad kunnen vertellen. Er is te weinig tijd en te veel stad.

We leveren de fietsen in en wandelen nog wat door de laatste uren voordat we weer weggaan. Een vol hoofd en een hart vol Barcelona. Dat wordt een mooie door&door nummer drie.