Het regent zo hard dat het dak begint te lekken. Paniek op de zolder om de boeken, knipsels en plaatjes, belangrijke papieren en die leuke oude typemachine. Gelukkig kan de loodgieter meteen komen om de boel op te lossen. Vlak voordat ik de deur voor hem opendoe, zie ik op mijn bureau een bouquet-reeks-boek liggen. Instinctief draai ik de zo herkenbare voorkant om, de loodgietmeneer mag natuurlijk niet denken dat ik dat soort boeken lees.

Een licht opmerkelijke reactie voor iemand die ondertussen hard bezig is met een verhaal voor diezelfde bouquet-reeks. Volgende week is de deadline voor de schrijf-een-bouquet-wedstrijd en ik doe mee. Na zo veel korte verhalen over verborgen pleinen, stadse zomers en zondagmiddagen in het park begint het te kriebelen voor wat nieuws. Deze wedstrijd komt dus precies op het goede moment, hoog tijd om te leren hoe ik een fictief verhaal van A tot Z moet schrijven. En nog een deadline ook.

Ik begon een beetje aarzelend, maar inmiddels ontvouwt het verhaal zich vanzelf onder mijn typende vingers. Geheimen uit het verleden, gebroken harten en verlangende blikken, het mag er allemaal in. Zou het allemaal nog wel goed komen? Gelukkig weet ik dat het altijd goed afloopt – en het is een voorwaarde in het wedstrijdreglement – dus ik schrijf met een gerust hart verder.

Misschien win ik. Misschien niet. Het maakt eigenlijk niet zo veel uit. Ik vind het al heel leuk en leerzaam om op deze manier een rond verhaal te leren schrijven. En de bouquet-reeks is eigenlijk gewoon heel erg leuk. Met een iets minder verschrikkelijk omslag mogen ze ook gewoon gezien worden. Zelfs door de loodgieter bij mij op het bureau.