Aan de oever van de rivier ligt een guinguette. Meer dan een paar picknicktafels, een keukentje en een dansvloer is het niet. In de winter is de keuken op slot en staan de tafels en de planken van de vloer ergens in een opslag langs de weg. Maar als de lente komt en de dagen langzaam opwarmen, wordt de dansvloer strak gelegd, de tafels opgebouwd en de lampjes in de bomen gehangen. De keuken gaat weer open, geroosterde broodjes kaas op een servetje, friet in een plastic bakje en worstjes – heel veel worstjes – op brood of gewoon los met mosterd en ketchup gaan over de toonbank. Bier, wijn en limonade verdwijnen met liters het terras op. Er zijn schommels om de hele middag op heen en weer te zwaaien en bomen om in te verdwijnen. Er is plek voor iedereen.

De oevers zijn drassig en vol met plantjes en stokken, wie zijn roeibootje er aanmeert komt er met moeite en modderige voeten weer uit los. Je kan er de hele dag over het water kijken, naar de bootjes die langs glijden, naar de lucht die altijd anders is en de bomen die alle kanten opwiegen. Naar het water, dat onverstoorbaar voorbij stroomt, langs de rood-met-wit-geblokte tafelkleedjes die aan je benen kriebelen.

Hoog in de zomer wordt er tot diep in het donker in het zachte licht van de lampjes aan de bomen gedanst. Er is altijd wel iemand die achter de piano gaat zitten of een accordeon te voorschijn haalt. Er is altijd wel iemand die kan zingen of kan spelen. Er is altijd wel iemand die danst, er is altijd wel iemand die lacht. Eindeloze avonden die de zomer aan elkaar rijgen, de zomer die geruisloos voorbij gaat.

Als je in de herfst op de lege oever staat en je ogen dichtdoet, hoor je misschien tussen de bomen nog wel de laatste klanken van die laatste, drukke zomeravond. Of misschien zijn het alvast de eerste klanken van volgend jaar….