Op reis branden we kaarsjes. In verlaten kerkjes bij één afgebladderd beeld in het schemerdonker of  juist in grote kerken waar je kan kiezen bij wie je terecht wilt. Sint Antonius voor verloren zaken, Catharina tegen hoofdpijn, Maria voor en tegen alles. We branden kaarsjes voor wie en wat er in ons hart zit, voor de zachtheid en stilte die dan heel even overnemen.

Bij de Maria in een van de kerkjes waar we ooit binnen dwaalden, lag een schrift met een pen. Een soort gastenboek aan de blote voeten van de heilige maagd, volgeschreven met berichtjes en bedankjes, met diepste wensen, verdriet en zorgen. Maar bovenal volgeschreven met liefde, liefde en vertrouwen in die dame die daar zo stil over de kerkbanken tuurde.

Wij hadden ons kaarsje al aangestoken, maar voor al die handschriften, al die woorden, brandden we er nog een. Voor al die mensen die daar ook hadden gestaan en hun hart heel even bij hun Maria hadden gelegd. Voor het lichtblauw van haar mantel tegen het donkerblauw van al die harten. Voor al die liefde. Dat ene kaarsje maakt misschien net het verschil.