Soms denk ik aan Parijs, aan de lange rij platanen langs de Boulevard St. Germain. Het was onze weg naar huis, als we samen op de scooter de Seine waren overgestoken, reden we via deze drukke boulevard zo naar ons kleine straatje. Achterop bij Ernst, met Pien in mijn buik tussen ons in, deed ik mijn ogen dicht en dan wist ik precies waar we langsreden: de boekwinkel van Gallimard, de kinderkledingwinkel met de allermooiste naam (Tartine & Chocolat) en dan het café met het terras waarvan ik altijd nog van plan was om een keer een hele middag te gaan zitten. Met mijn ogen heel even dicht wist ik precies wanneer het stoplicht kwam en we rechtsaf zouden slaan, voorbij de kleine benzinepomp en de bakker met de lekkerste nougatblokken. Ik voelde de wind langs mijn gezicht en wist dat het zonlicht in vlekjes door het dikke bladerdek van de platanen op de straat viel. Zo meteen slaan we rechts af en dan zijn we er bijna.

Soms, als ik heimwee heb, doe ik heel even mijn ogen dicht. Als ik weer opkijk, zie ik voor het huis die roze scooter staan. Hij doet het allang niet meer, maar dat zie je niet. En met mijn ogen dicht rijd ik dan weer heel even onder die Parijse platanen, op weg naar huis.