Twaalf totaal onbekende mevrouwen in de hal. Zomaar, op een slaperige hoogzwangere dinsdagochtend, stroomt hier het huis vol. Tot grote verbazing van Pien. En eigenlijk ook van mijzelf. Twaalf – of misschien wel meer, ik kon ze niet zo gauw tellen – middelbare dames met regenjassen en handige tassen. Duidelijk een dagje uit.

Druk wijzend en pratend betrapte ik ze even tevoren op de stoep voor ons huis, toen ik de gordijnen opendeed. Over de heg vertelden ze – zussen en schoonzussen op stap –  dat zes van deze dames hier, in ons huis, geboren waren. Ons huis herbergde toen een gezin met twaalf (!) kinderen…Kamers vol opgestapeld kroost dus.

Willen ze dan misschien even binnenkijken? Binnen een halve minuut staan ze in de gang en woonkamer te kwetteren. Beneden is alles anders. Het glas-in-lood, de kamer ensuite, allemaal verdwenen. En die tuin, was die altijd al zo klein, giechelden ze. Boven herkennen ze het helemaal. In de kamer waar Pien trots aan alle dames haar roze hobbeleenhoorn en paddenstoelkruk laat zien, zijn de zes geboren. En waar ik nu zit te schrijven, was toen gewoon het schuine dak, met dat randje waar ze op speelden.

Ze stralen. Dat ze even binnen hebben mogen kijken is de kers op hun taart van vandaag. Pien en ik zwaaien ze uit. Daar gaan ze, in colonne hier de deur uit, door met de tocht langs het verleden. Naar het grasveldje aan het einde van de straat, waar ze ooit hadden moeten wachten tot ze werden gehaald om het jongste zusje – ‘dat ben ik!’ roept een van de grijze dames vrolijk – te mogen komen bekijken, pas geboren. Het grasveldje waar Pien nu zo graag gaat schommelen.

Lang leve ons oude huis, waar we gelukkig niet met veertien, maar hopelijk heel binnenkort met vier wonen. Oude huizen met verhalen. Die dan ineens in twaalfvoud voor je deur staan….